“Mama, welkom bij mijn rapportgesprek. Ik hoop dat je trots op me bent.”

Zo begint Rida het gesprek. Haar moeder kijkt even verward mijn kant op, ik glimlach als reactie en geef aan dat het vandaag iets anders gaat dan normaal. Vol verwachting draait ze weer richting haar dochter. Die neemt vervolgens, een tikkeltje onzeker nog, het woord.

Het doel van het gesprek
Samen met de leerlingen bedacht ik een format voor de tien-minuten-gesprekken waarin leerlingen zelf het gesprek met hun ouders voeren. “Juf, u begint altijd met het doel van de les. Moeten wij dat ook niet doen met het gesprek?” Super! Maar wat is dan eigenlijk het doel? We kwamen samen op het volgende. Het doel van het rapportgesprek voor de leerling is om te vertellen wat ze hebben geleerd, hoe het komt dat het zo goed gaat, wat ze gaan doen om dingen te verbeteren en waarom ze over gaan naar groep 7. Mijn ideeën om het anders te doen komen vaak in een opwelling. De leerlingen hebben daardoor slechts één dag de tijd gehad om het uit te proberen! Tijdens het oefenen speelden ze elkaars vader of moeder. Dit leverde uiteraard grappige momenten op, maar ze stelden ook zeker kritische vragen aan elkaar.  soms waren leerlingen het even kwijt, maar dan wees ik naar het stappenplan op het bord en dat hielp.

Eigenaarschap bij de leerling
Na het welkomstwoord en doel kregen de ouders ‘kijktijd’; een moment om het rapport van hun kind te bekijken. Een momentje waarin de leerling en ik een blik van verstandhouding wisselden. “Spannend hè?” Na de kijktijd vertelt de leerling trots hoe het gaat op school, wat er goed gaat én wat er beter kan. En wat er nodig is om volgend schooljaar te zorgen dat de leerling met evenveel plezier zich blijft  ontwikkelen. De leerling aan het woord over zijn eigen ontwikkeling, dat was mijn doel van dit experiment. Zorgen dat de leerling het eigenaarschap dat ik in de klas probeer te stimuleren, ook toont tijdens het gesprek. En dat lukte!

Trots glimlachen en wachten op mijn beurt. Met een ontzettend grote smile op mijn gezicht zie ik hoe het gesprek gaat. Wat ben ik trots! Kom ik ook nog aan het woord? Ja, natuurlijk. Ik schrijf voor elke leerling op het rapport een persoonlijke noot. “Nu mag u wat zeggen juf.” Fijn, dank je wel! Ik lees mijn eigen toelichting voor, waarna de ouders de mogelijkheid krijgen om ons vragen te stellen. Maar, gek genoeg, als zoon- of dochterlief uit zichzelf vertelt wat er minder goed gaat en wat ervoor nodig is om dat te veranderen, zijn de vragen eigenlijk al beantwoord.

Voor herhaling vatbaar
De ouders én ik waren blij verrast door de inspirerende gesprekken met hun kinderen. Een trotse leraar, trotse ouders, en zeker ook een trotse leerling. Zo sloot Sanne haar gesprek af met: “Papa en mama, bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om op mijn rapportgesprek te komen en te luisteren naar hoe het met me gaat. En het komt ook een beetje door jullie omdat jullie mij altijd helpen.”

Daar kun je als ouder natuurlijk weinig tegenin brengen.

Renée van Eijk is lerares in het basisonderwijs in Rotterdam. Naast lesgeven houdt Renée zich bezig met onderwijs door op onderwijsevenementen te spreken over eigenaarschap van leraren en het effect daarvan op hun onderwijs, startende leraren te coachen en inspireert ze lerarenteams met de onderwijs modeshows van EduEnVogue. In haar blogs vertelt Renée over keuzes die ze maakt in haar onderwijs en hoe deze keuzes bijdragen aan de ontwikkeling van de leerlingen in haar klas.

Wil je ook de gratis jubileumeditie van Toets! magazine ontvangen, meld je dan nu aan.